اشعار مهدوی عج - 17

این زندگی بی تـو به جایــــی نمیرسد

بـی عشق گریـــه ها به بهایی نمیرسد

مرغ دلــم شکسته پرش صاحب الزمان

هـرگـــــز بـدون تـو به هوایــی نمیرسد

مـا را نگاه مرحمتت سـر بـــه راه کرد

نـوکـر بــــدون تو به نوایی نــــمیرسـد

بــــرگرد ای تــــلاطم دل های بی قرار

بــــازآ که بی تو فصــل رهایی نمیرسد

عیـــن عــــدالتی تو همانند مرتـــضی

حق برکسی اگر تو نیایــــی نمیرسد

اصلا دلیل این همه غم غیبت شماست

زور کسی به شیعه، بیایــــی نمیرسد!

با درد، سر کنیم؟ توراضــی نشو...بیا

جز با ظهور دوست، دوایــــی نمیرسد

وقت قنــــوت میشود و جــــای ربنا

غیـــر ازفــــرج ذهن دعایــی نمیرسد

شاید دلیل غیبت تان در وجود ماست

شایـــــد مــقام ما به گدایــــی نمیرسد

ازکوفیــــان عصر شما نیز برمشام

آقا نیـــــا که بــوی وفایـــــی نمیرسد

ای عاشقان به گوش،که جز با ظهور ما

پایان فصـــل سرد جدایــــی نمی رسد

شاعر: محمد جواد حیدری

یا صاحب الزمان (عج)

سرمایه می خواهم ولی سر را نمیخواهم
وقتیکه ساقی هست ساغر را نمی خواهم

تا تو محبت می کنی من خاطرم جمع است
حتی محبت های مادر را نمی خواهم

نازم نکردی رفتی و چون موی آشفتم
منکه نگفتم ناز دلبر را نمی خواهم

آن لحظه که دستان پاکت شانه ام باشد
آشفتگی خوب است، معجر را نمی خواهم

در حفظ سر باید ز هر عضوی بپوشم چشم
سر که تو باشی ، لطف پیکر را نمی خواهم

این نوکری در خانه ات خود زینت روح است
مال و منال و در و زیور را نمی خواهم

دزدانه وارد می شوم در خانه ی معشوق
من مرد دیوارم دگر در را نمی خواهم

جعفر ابوالفتحی
 

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

دلم برای تو تنگ است چاره ای آقا

به سوی گوشه نشینان نظاره ای آقا

تمام عمر بخود گفته ام به خواب مرو

مباد بر تو کند یک اشاره ای آقا

برای آمدنِ تو چه کار کردم من

چه گویَمَت چو بپرسی چه کاره ای آقا

چرا هنوز ترا شاعرانه می خوانم

هنوز در غزلم استعاره ای آقا

هنوز بودن تو بین ما معمایی است

اگر چه عترت و دین را اشاره ای آقا

تویی به شهر مدینه هنوز آواره

به شهر خویش نشستن اجاره ای آقا!

هنوز حرف تقاص شکسته پهلویی است

مدینه مانده و یک تخته پاره ای آقا

شبانه روز تمام موذنان با تو

ندا دهند سر هر مناره ای آقا

ترا به کعبه قسم فارس الحجاز بیا

که هست منتظر یک سواره ای آقا

تو نور فاطمه در هر میانه ای آری

که گفته ساکن گوشه کناره ای آقا

صدای پای تو از کربلا رسد یعنی

قسم به کشتة گودال چاره ای آقا

صدای نالۀ یا منتقم بگوش آید

ز نعش بی کفن پاره پاره ای آقا

محمود ژولیده

امام زمان(عج)-مناجات شب چهارم

چرا آواره کوه و بیابانم، نمی دانم

چه می خواهد غم عشق تو از جانم، نمی دانم

به سمت آسمان رو می کنم هر جمعه می پرسم

کجایی ماهِ پشت ابر پنهانم؟ نمی دانم

تو که هر هفته امضا می کنی پرونده مارا

نمی مانم چرا بر عهد و پیمانم، نمی دانم

در این عصر غم و تردید آقا با ظهور تو

به جا می ماند آیا دین و ایمانم؟ نمی دانم

نمی دانم که هستم آن زمان پای رکاب تو

چه هستم؟ کافرم گبرم مسلمانم، نمی دانم

فدای قلب پر مهرت که این شب ها پر از درد است

محرَم مثل تو ناحیه می خوانم، نمی دانم

چه می شد اینکه مانند شما خون گریه می کردم

خدا می کرد چون زینب پریشانم، نمی دانم

شبیه حُر سرم زیر است پشت خیمه ارباب

نگاهش می کند امروز مهمانم؟، نمی دانم

عباس احمدی

ما پیر شدیم و خبر از یار نیامد

 فرهاد به دیدار نمکزار نیامد

 با دست گدایی و سری کج سر راهش

 صد بار نشستم ولی یکبار نیامد

 ما پیرزنی عاشق و او یوسف مصری

 اما چه کنم عرضه به بازار نیامد

 آماده ی یک واقعه بودیم ولیکن

 سلطان سلاطین، به دربار نیامد

 اوراق بهادار شده دفتر من حیف...

امضاش به مجموعه اشعار نیامد

 با اینکه تمام قلمم داد کشیده

 در بغض دلم حرف صدا دار نیامد

 هر واژه شعر از کرم اوست ولیکن

 ای اهل قلم میر و قلمدار نیامد

 در مجلس روضه همه روضه همین است

 نزدیک محرم شده و یار نیامد

 وقتش شده با گریه و صد آه بگوییم

 ای اهل حرم میر و علمدار نیامد

 الله امان از دل مضطر رقیه

 سقای حرم، سید و سالار نیامد

 حتی شب سوم که شدم چشم به راهش

 با روضه آن مرد طبقدار نیامد

 آخر چقدر شعر برایش بنویسم

 انگار نه انگار نه انگار نیامد

امیرحسام یوسفی

مناجات با امام زمان ( عج )

یک عمر دویدیم و به کویت نرسیدیم

دل از تو شکستیم ؛ ولی دل نبریدیم

روی تو گل انداخت ز شرم گنه ما

ما از گل روی تو خجالت نکشیدیم

خال لب تو دانه ی ما بود و صد افسوس

کاندر طلب دانه به هر دام پریدیم

رفتیم و دویدیم همه عمر و نگفتیم

دنبال که رفتیم ؟ سوی که دویدیم ؟

تو سینه ی صد چاک ز ما خواستی و ما

حتی ز فراق تو گریبان ندریدیم

عالم همه جا بود محیط کرم تو

افسوس که ما قطره ایی از آن نچشیدیم

بودیم سر افراز به مهر تو هماره

هر چند ز بار گنه خویش خمیدیم

مجید آقاجانی ( گدای ارباب )

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

جانا به دل خسته ی ما هم نظری کن

یک شب تو از این کوچه ی ویران گذری کن

این کوچه ی ظلمت زده از نور فراریست

ای ماه بیا و شب دل را سحری کن

جانا تو کجا و من آلوده ولیکن

چون گل به بر خار شبی را سپری کن

چون لاله ز هجران تو خونین جگرم من

رحمی تو بر این ماتم خونین جگری کن

از راه رسیده ست مه جد غریبت

یک شب به عزایش تو بیا نوحه گری کن

یک شب تو بخوان از غم انگشت بریده

یک شب تو بخوان از  غم آن جسم دریده

ناصر شهریاری

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

در معرض نگاه شما نور می شوم

بی نور تو ز محضرتان دور می شوم

کم با تو حرف می زنم امّا دلم پر است

از شرمساری است که مهجور می شوم

اصلاً به روی من نمیاری که من بَدَم

وقتی که باز وصلۀ ناجور می شوم

بی آبرویم و به غمت گریه می کنم

آنگاه از نگاه تو مسرور می شوم

چشمان توست جوشش آب حیات من

من با تو زنده می شوم و نور می شوم

وقتی به سبک زندگی ات زندگی کنم

پس با مسیر بندگی ات جور می شوم

در پیش پات سفرۀ جان پهن می کنم

روزی که در سپاه تو مأمور می شوم

دارم امید روز قیامت به اذن تو

من باز روضه خوان تو محشور می شوم

گاهی شباهتی به تو پیدا کند دلم

با یک فرازِ ناحیه ، مأجور می شوم

پس ندبه می کنم به غریبی جدّ تو

آنقدر گریه می کنم که دگر کور می شوم

یا منتقم سپاه تو تشکیل می شود

من هم در آن به نام تو مشهور می شوم

محمود ژولیده

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

دستِ ما گیر كه در ورطۀ غم می اُفتیم

یـادِ ما بـاش كه ما یادِ تو كم می اُفتیم

بـاید اینـجا بنشیـنیم كه مـا را بخرند

گریه كـن، گریه و گر نه ز قلم می اُفتیم

لطفِ چشمـانِ تـرِ مادرمـان بود اگر

كه درِ خـانۀ اربـابِ كَـرَم می اُفتیم

ریشۀ ما همه در خاكِ حسینیۀ توست

دستِ مـا نیست كه در پایِ عَلَم می اُفتیم

می زنیم آنقدر از عشق بر این سینه كه باز

مثـلِ گیسویِ تو بر شـانۀ هـم می اُفتیم

تا نفس هست حسین است، حسین است، حسین

حق بـده پیشِ تو هـر نیم قـدم  می اُفتیم

مـادر افتاد زمیـن تا كه نیـوفتیـم از پـا

تـا بگوئیـم فـقـط بیـنِ حـرم می اُفتیم

تا شنیـدیم كه بر رویِ كـمر دست گذاشت

در ورودیِ حـرم بـا قـدِ خـم می اُفتیم

حسن لطفی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

حال ما بی تو شبیه است به باران بودن

میخورد از جهتی هم به بیابان بودن

مثل باران ز غم یار فقط باریدن

چون بیابان نفس افتاده و بیجان بودن

هرکس از غیبت طولانی تو سهمی برد

سهم ما نیز شد از هجر پریشان بودن

مدتی میشود از فیض بکا محرومم

چشم آلوده کجا لذت گریان بودن

بی تو قرآن به روی طاقچه ها خاکی شد

شرمساریم ازینگونه مسلمان بودن

بدم اما نروم جز در تو جای دگر

مزه دارد به سر خوان کریمان بودن

تو طبیب دل بیمار منی آقا جان

باتو ننگ است پی دارو و درمان بودن

مرد و مردانه به دیدار خطرها رفتیم

نمی آید به گدای تو هراسان بودن

هرکجا نام حسین است میاید یوسف

پس چرا در پی تو راهی کنعان بودن؟

تو بیا روضه بخوان گریه به پایش با ما..

جان سپردن ز غم کرببلایش با ما

سید پوریا هاشمی

امام زمان(عج)-مناجات

به دریا رَوَد آب جویی که داریم

به مِی می‌رسد این سبویی که داریم

میسّر نگردد به بال "وبالی"

هوای پریدن به کویی که داریم

به جز آب از چاهِ ناله کشیدن

چه شد حاصل از جستجویی که داریم؟!

به چه رویی آخر شما را بخوانیم؟

اگر با چنین خُلق و خویی که داریم!

بدون تو در دوره‌ی سخت غیبت

نرفت آب خوش از گلویی که داریم

ز خون شهیدانِ این آب و خاک است

اگر هست نام نکویی که داریم...

به شاهیِ عالم خدایی می‌ارزد

در خانه‌ات آبرویی که داریم

فقط با همین روضه‌ها درامانیم

ز هر فتنه‌ی پیشِ‌رویی که داریم

اگر خوب یا بد، غلام حسینیم

ز کرب و بلاست عطر و بویی که داریم

حرم با تو رفتن صفا دارد آقا...

چه بی‌انتهاست آرزویی که داریم

احسان محسنی فر

امام زمان(عج)-مناجات فاطمیه و محرمی

آه دلم به آینه زنگار می زند

پیراهن وصال تنش زار می زند

عمرم،جوانی ام، همه خرج گناه شد

این گریه ها زیان مرا جار می زند

دیگر چرا اجل، به خدا که همین فراق

عکس مرا به سینه ی دیوار می زند

حالم شبیه حالِ بد مجرمی ست که

سیلی نخورده دست به اقرار می زند

چون ورشکسته ای شده ام که به هستی اش

چوب حراج از سرِ اجبار می زند

بر روی من حساب نکن جمعه ی ظهور

سنگت به سینه، نوکر غمخوار می زند

خون هزار عاشق این شهر پای توست

خال لب تو دست به کشتار می زند

با اینکه رو به قبله شدم، دل خوشم هنوز

گاهی سری طبیب به بیمار می زند

شرمنده ام نمرده ام از رنج روضه ها

خیلی بد است کارگر از کار می زند

لعنت به نانجیب مدینه که بی هوا

سیلی به پابه ماه عزادار می زند

چون روز روشن است از امروز کوچه اش

فردا سه ساله را سر بازار می زند

پنجاه سال بعد به اسم سه شعبه ای

مسمار را به چشم علمدار می زند

وحید قاسمی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

آمد محرم صاحب غم ها کجایی؟

ای داغدار اشک و ماتم ها کجایی؟

ای خسته از انبوه آدم ها کجایی؟

اصلا بگو آقا محرم ها کجایی؟

دلگیرم از این روزهای بی تو بودن

این روزهای از فراق تو سرودن

روزی که میایی نمیدانم که هستم

آه ای عزیز فاطمه خالیست دستم

من چشم بر دیدار چشمان تو بستم

هرشب اگر در مجلس روضه نشستم؛

امشب هم از خونابه های تشت خواندیم

هم زان تنی که پاره پاره گشت خواندیم

کم کم جوانی هم به سر آمد ولی تو...

از لحظه ی رفتن خبر آمد ولی تو...

عمری محرم شد صفر آمد ولی تو...

عمری به جان ما شرر آمد ولی تو...

این عبد بی مولا نمیخواهد جهان را

از غم رها کن دیگر ای صاحب ،زمان را

رضا یزدانی

درانتظار تو چشمم همیشه بارانیست
وبی تو حال وهوای دلم چه طوفانیست

بیا که خیری ازاین زندگی نمی بینم
که لحظه لحظه ی عمرم پراز پریشانیست

هوای خیمه ی قلبم بدون توسرد است
بهار؛ پیش دو چشمم شب زمستانیست

زجاده ای که گذرکرده ای مسافر عشق
ببین که جای قدومت چقدر نورانیست

درون سینه ی من پر ز آه تبدارست
حدیث غیبت تو بین سینه زندانیست

دعای ندبه ی هر صبح جمعه ام آقا
به قصد آمدن تو برای مهمانیست

بیا که ماه عزای شهید بی سر شد
بیا ببار که هنگام مرثیه خوانیست

شاعر:محمد حسن بیات لو

ای اهل درد چشم ترم را بیاورید
آهی که بود دور و برم را بیاورید

باید به سوی خیمه‌ی یارم سفر کنم
تا فرصت است بال و پرم را بیاورید

دارم برای مُردنم آماده می‌شوم
قدری امام مُنتظَرم را بیاورید

از بسکه در فراق عزیزم گریستم
دردی که بود روی سرم را بیاورید

غربت میان سینه‌ی من پا گرفته است
آتش گرفته‌ام، جگرم را بیاورید

حالا اگر نشد که ببینم نگار را
عکسی که بود در نظرم را بیاورید

درد فراق روی دلم تا که بغض کرد
آن ناله‌های پر شررم را بیاورید

روزی اگر رسید و ندیدم ظهور را
از حال و روز من اثرم را بیاورید

یادی کنید از من و از گریه‌های من
آن خاطرات هر سحرم را بیاورید

پرسید اگر شبی ز من و حال زار من
آن روزهای دربه درم را بیاورید

پرسید اگر از این دل پر شوروشین من
دلتنگیم برای حرم را بیاورید

رضاباقریان

دلدار منی یابن الزهرا تو یار منی یابن الزهرا 

ترسم که بیایی ومن آن روز نباشم 

ای کاش که من خاک سر کوی تو باشم

هر کس به کسی نازد وماهم به تو نازیم 

ای کاش که جان بر سر کوی تو ببازیم

دلدار منی یابن الزهرا تو یار منی یابن الزهرا 

میخانه دگر جای من بی سر وپا نیست 

روزیِ من خسته چرا کرببلا نیست

تو دین منی یابن الزهرا آیین منی یابن الزهرا

ای خسرو خوبان نظری سوی گدا کن 

رحمی به من سوخته ی بی سروپا کن

ای تاج سرم یابن الزهرا من منتظرم یابن الزهرا

آخر سحری دامن لطف تو بگیرم

 یک بوسه زنم بر لبت آنگاه بمیرم

تو یار منی، غمخوار منی مرغ سحرم، من منتظرم

ای آرزوی آل محمد ظهور کن
این شام تیره را به رُخت صبح نور کن

موسای اهلبیت بر افکن زرخ نقاب
این گوی خاک را زکرم کوه طور کن

تا فاطمه به قامت رعنات بنگرد
از کوچه های شهر مدینه عبور کن

این فیل فتنه را که شده خادم الحرم
بایک نهیب حیدری از کعبه دور کن

با قسط و داد و عدل رسول خدا بیا
مثل علی مبارزه باظلم و زور کن

گرگ درنده ریخته در مسجد الرسول
ای وارث پیمر اعظم ظهور کن

غم خوانه مانده خانه زهرا پس از رسول
این خانه را دوباره بهشت سرور کن

مارا که بی تو آب گل آلوده گشته ایم
بایک نگاه جام شراب طهور کن

تاخون شود به چشم ترت اشک انتظار
میثم هماره این غزلت را مرور کن

غلامرضا سازگار

شرمنده ام آقا جان

با دیده ی پُر باران، شرمنده ام آقا جان
از روی تو ای جانان، شرمنده ام آقا جان

ای کعبه ی آمالم،از نامه ی اعمالم
خجلت زده و گریان، شرمنده ام آقا جان

با سنگِ گنه هر دم،من قلبِ تو بِشکستم
زین معصیت و عصیان، شرمنده ام آقا جان

سرمایه زِ کف دادم،از چشمِ تو اُفتادم
باید بدهم تاوان،شرمنده ام آقا جان

از خیلِ گناهانم،واللهِ پشیمانم
ای شاهِ جوانمردان،شرمنده ام آقا جان

خورده گره بر کارم،دلتنگِ شهیدانم
جا مانده ام از یاران، شرمنده ام آقا جان

حمیدرضا گلرخی

امام زمان(عج)-مناجات

غروب و بی‌قراری داد و بیداد

غم و چشم انتظاری داد و بیداد

منم سرگرم دنیای خود اما

تو یک یاور نداری داد و بیداد

***

اسیرم من اسیر این تنِ خود

گرفتارم گرفتار منِ خود

تویی تنهاترین تنهای عالم

وَ من شرمنده ام از بودن خود

یوسف رحیمی

امام زمان(عج)-مناجات

دل مرده ام ز خاک درت زنده می شوم

با مِهر تو  چو  مهر ، فروزنده می شوم

چون در حریم خویش مرا راه می دهی

از جرم خویش و لطف تو شرمنده می شوم

در موج گریه گر تو به اشکم نگه کنی

سر تا قدم چو باغ گل از خنده می شوم

از کثرت عطای تو سر می کشم ز عرش

وز خجلت گناه سرافکنده می شوم

خاک تواَم اگر چه برآرم سر از سپهر

بالله قسم به پای تو پاینده می شوم

سر تا به پا گناهم و با دوستی تو

مرهون لطف خالق بخشنده می شوم

با آن که غرق ظلمتم از کثرت گناه

تا بنده می شوم به تو ، تابنده می شوم

هیچم ولی وصال تواَم می دهد وجود

آن قطره ام که بحر خروشنده می شوم

کام هلاکت است به هر سو که رو کنم

تنها به درگه تو پناهنده می شوم

من «میثمم» که مرگ و حیاتم بدست توست

در قبر هم به دوستی اَت زنده می شوم

حاج غلامرضا سازگار