اشعار مهدوی عج - 18

امام زمان(عج)-مناجات

نماز عمر قضا شد بگو چه کار کنم؟

چگونه این همه پائیز را بهار کنم؟

تمام خیرالعمل‌های من تباه شدند

بگو کجا بروم کسب اعتبار کنم

هزار بند به پاهای خسته‌ام بستم

چگونه از عملم از خودم فرار کنم

صدای حیَّ علی‌الموت می‌رسد هر روز

که زنده‌تر شوم و مرگ اختیار کنم

به یک نگاه بکش؛ زنده کن مرا آقا

بکش مرا که به این مرگ افتخار کنم

من از فراق شما گریه می‌کنم امشب

که دل به خیمه‌ی سبز تو رهسپار کنم

رحمان نوری

امام زمان(عج)-مناجات

ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺧﺪﺍﯾﯽ

ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻣﯽ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﺸﺎﯾﯽ

ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﯼ ﺩﻝ ﻏﺎﻓﻞ

ﻧﯿﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ﻧﺪﯾﺪﻣﺖ ﮐﻪ ﮐﺠﺎﯾﯽ

ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺟﺪّ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﯼ ﻓﻘﯿﺮﺍﻥ

ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﯿﺎﯾﯽ

ﺩﻋﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﻔﺴﺖ ﺧسته ﺷﺪ ﻧﺪﯾﺪﻣﺖ ﺁﺧﺮ

ﺑﯿﺎ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺩﻋﺎﯾﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺭﺥ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ

ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﻟﺒﻢ ﺩﺭ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺖ

ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﯿﺾ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺩﻟﻢ ﺯﮐﻒ ﺑﺮﺑﺎﯾﯽ

ﺩﻝ ﻣﺮﯾﺾ ﻣﺮﺍ ﺍﯼ ﻣﺴﯿﺢِ ﺁﻝ ﻣﺤﻤّﺪ

ﺗﻮ ﻣﺮﻫﻤﯽ ﺗﻮ ﻃﺒﯿﺒﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﯼ ﺗﻮ ﺩﻭﺍﯾﯽ

ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﮔﺬﺍﺭﻡ

ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﺯﻧﮓ ﺯﺁﯾﯿﻨﻪ ﯼ ﺩﻟﻢ ﺑﺰﺩﺍﯾﯽ

ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﮐﻌﺒﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻢ

ﺗﻮ ﮐﻌﺒﻪ ﺍﯼ ﺗﻮ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﺯﻣﺰﻣﯽ ﺗﻮ ﺻﻔﺎﯾﯽ

ﺗﻮ ﺳﺠﺪﻩ ﺍﯼ ﺗﻮ ﺭﮐﻮﯾﯽ ﺗﻮ ﻧﯿّﺘﯽ ﺗﻮ ﻗﯿﺎﻣﯽ

ﺗﻮ ﺣﻤﺪﯼ ﻭ ﺗﻮ ﻗﻨﻮﺗﯽ ﺗﻮ ﺫﮐﺮﯼ ﻭ ﺗﻮ ﺩﻋﺎﯾﯽ

ﺑﻘﯿﺔ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﯿﺮٌ ﻟﮑﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻗﺮﺁﻥ

ﺑﻪ ﺷﺄﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻘﯿﺔ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺎﯾﯽ

ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺷﻤﺮﺩ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ "ﻣﯿﺜﻢ"

ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﺹ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺁﯾﯽ

غلامرضا سازگار

امام زمان(عج)-مناجات

ای رخت قبله‌ی دل، کعبه‌ی حاجت ما را!

پرده بردار و برافروز رخ زیبا را

زنده کن با نفسی مرده‌دلان را و بیا

که ببینند جهان، پشت سرت عیسی را

به قیام تو درود و به قعود تو سلام!

ای سجود تو رضا کرده «هو الاعلی» را!

ای که نزدیک‌تری از رگ گردن بر ما!

دور کرده است گناهان ز حضورت ما را

چه عمل بود مگر امّت فرعونی را؟

که رهاند از ید فرعون، خدا آن‌ها را

به جز از آه دل سوخته‌ی پیرزنی

در دل شب که سبب شد فرج موسی را؟

این همه ناله‌ی «یابن الحسن» ما یا رب!

کم‌تر از آه زنی نیست، کرم کن؛ یارا!

به دل سوخته‌ی فاطمه از داغ حسین

برسان نور دل فاطمه‌ی زهرا را

سييد رضا مويد

امام زمان(عج)-مناجات

باز حسرت به دلم ماند و نیامد یارم

او چه کرده است ندانم همه شب بیمارم

نیت روزه نمودم که به می لب نزنم

یاد رخساره ی تو شد سبب افطارم

گر بود صفحه ی روشن به کتاب عمرم

لحظاتی است که خرج تو شده ای یارم

بسکه از وصف تو گفتم همه مشتاق تواند

لیک پرسند چگونه است رخ دلدارم

کاش تصویر گناهم به دو چشم تو نبود

تو به رویم نزدی من خجل از کردارم

گر نشانی ز توام بود همه رفت از دست

کاروان رفته و من گمشده ی دیدارم

از تو دلگیر شوم گر به سرایم آیی

خواب باشم بروی و نکنی بیدارم

آرزویم همه این است که در خیمه ی تو

بنگرم از کرمت بنده ی خدمتکارم

جواد حيدري

امام زمان(عج)-مناجات

ندیدمت که بگویم چقدر زیبایی

نیامدی که ببینم شبیه زهرایی

برای دیدن رویت ز خواب برخیزم

نوید آمدنت کی دهد دل‌آرایی

دلم هوای تو دارد بیا که دلتنگم

تو خویش آگهی از راه و رسم شیدایی

نظر بلندتر از تو نمی‌شود پیدا

بگویمت تو همیشه عزیز دل‌هایی

غزل برای سرودن بهانه می‌خواهد

و تو بهانه‌ الهام این غزل‌هایی

تو از قبیله نیکان روزگارانی

تو از قبیله عشقی امیر تقوایی

بیا قسم دهمت جان مادرت زهرا

بیا، بیا که ببینیم چقدر زیبایی

فرائی از نفس افتاده از ملال فراق

نمانده است دگر ذره‌ای شکیبایی

عبدالمجيد فرائي

امام زمان(عج)-مناجات

دیده های تار، می بارند بر تو مستمر

تشنۀ یک لحظه دیدارند حتی مختصر

کوچه های قلب ما خاکیست اما بی ریا

یک قدم بردار در این کوچه ها ای رهگذر

هر چه با اشک فراقت کرده ای سیرابمان

با همان میزان به دیدارت نمودی تشنه تر

با سمات و عهد و ندبه با فرج خو کرده ایم

آه ما و اشک ما اما نمی بخشد اثر

این سفر آخر چرا اینقدر طولانی شده

ای مسافر این سفر هر جا که هستی بی خطر

شنبه را تا پنج شنبه با امیدی زنده ایم

بلکه صبح جمعۀ این هفته می آید خبر

پرسشی داریم ، می ماند همیشه بی جواب

یابن زهرا جان زهرا کی می آیی از سفر ؟؟....

مهدی مقیمی

امام زمان(عج)-مناجات فاطمیه

مگر می شود هر دلی مبتلای تو باشد

مگر می توان هرکه با ماجرای تو باشد

مگر بردنِ نام شیرین تو اختیاری است

مگر می شود هرکسی با ولای تو باشد

دلی مبتلای تو باشد که جای تو باشد

وگرنَه غریبه کجا آشنای تو باشد

مرا با خودت می بری با خودت هم میاری

مبادا که این نوکرت بی وفای تو باشد

تو از بس غم شیعه را می خوری تا دم مرگ

به هر جا رود پای او جای پای تو باشد

همه سال و ماه مرا با خودت وصله بستی

که شاید نصیب گدایت لقای تو باشد

همه حاجت سائل کوی لطف تو این است

که روزی نباشد بدون عطای تو باشد

تو خود کرده ای انتخابم برای غلامی

که روزی غلام سیاهت فدای تو باشد

من آیا ذخیره برای سپاه تو هستم

دل آیا شود کشتة کربلای تو باشد

قسم بر غریبی مولا و غمهای زهرا

که این عمر و مرگم به زیر لوای تو باشد

آنکه دائم هوس سوختن ما می کرد

کاش می آمد و از دور تماشا می کرد

یاد ایام طفولیت خود افتادم

زود در این دل من یاد شما جا می کرد

فال من یوسف گم گشته اگر می آمد

در دل مرده من کار مسیحا می کرد

گرچه پرونده اعمال سیاهی دارم

کاش می آمد و با اینهمه امضا می کرد

من اگر منتظر واقعی او بودم

کی قرار دل ما امشب و فردا می کرد

کاش می آمد و یکشب وسط سینه زنی

در عزای پدرش ناحیه نجوا می کرد

شب هشتم وسط روضه اربا”اربا

گریه بر تشنگی اکبر لیلا می کرد

یا که در هلهله آن همه نا محرم هرز

مهدی ما کمک زینب کبری (س) می کرد
شاعر: عباس احمدی

بسم رب المهدی

گویدم یار که باید بکنی صبر به دوری

چه کند گر نکند عاشق بیچاره صبوری

صبر دانی به مثل چیست درون دل عاشق

غم و افسردگی و تیرگی و زنده به گوری

بی تو من تیره و تارم،سیهم،ظلمت محضم

توضیائی،توفروغی،تو چراغی و تو نوری

بی تو من یکسره سوگم،بی تو من یکسره مرگم

تو حیاتی،تو بقایی،تو شفایی و تو سوری

بی تو من محنت و اندوه و غم و غصه و رنجم

تو همه شادی و لطفی و صفایی و سروری

بی تو من نیستی و غیبت و فقدان و فنایم

تو وجودی،تو دوامی،تو کمالی،تو حضوری

بی تو من آتش و دودم بی تو من دوزخ و دردم

تو همانند علی  و تو دل آرام بتولی

نه به دوزخ کند ایزد به چنین نحو عذابی

نه به دنیا بود این دوزخ سوزنده ضروری

از خدا خواهمت ای یار امان ازغم هجران

به خدا جان به لب آمد زین همه غربت و دوری

چه کنی وعظ به نیما که نماندست قراری

چه دهی پند به صبرش که نماندست صبوری

کربلایی نیما مددی خویی

امام زمان (عج) - غزلوی

این شعرهای خسته چه اعجاز می کنند

وقتی که حرفی از غم دل باز می کنند

این روزها که آینه در شک شکسته است

ایمان پاک پنجره را لک شکسته است

دیگر سکوت، زمزمه های جواب نیست

حتّی دعای ثانیه ها مستجاب نیست

دیگر خلوص باغچه حاصل نمی دهد

باران مهربان به زمین دل نمی دهد

در سفره ی سخاوت مان نان نمانده است

آبی درون کاسه ی ایمان نمانده است

مهمان رسیده بر دل مان، خانه نیستیم!

باید همیشه پشت درِ شک بایستیم؟

دنیای مان گرفته تر از حال کوچه هاست

حالا سکوت و گریه فقط مال کوچه هاست

باز از نگاه من غم دل آیه آیه ریخت

از دست های خشک لبم این گلایه ریخت:

آخر چه قدر؟ تنگ دلی های ما چقدر؟

در خود شکسته ایم، شب انزوا چقدر؟

دست نگاه ماست پیِ سیب های کال

از دل بپرس: ای دلِ بد اشتها چقدر؟

از دل گذشت این که بگویم... ولی نشد

با این زبان لال بگویم شما چقدر...؟!

در انتظارتان کمر جاده ها شکست

ای تک سوار! چشم به راهی ما چقدر؟

واضح بگویم، از همه کس دل بریده ام

در جست و جوی تان همه جا، تا کجا؟ چقدر؟

آخر حساب حوصله از حد گذشته است

هی جمعه... جمعه... جمعه ی نا آشنا چه قدر؟

با چشم های خیس دعا عرض می کنم

این بار در حضور شما عرض می کنم:

آقای خوب! خسته ام از روزهای سرد

از این غروب قرمز و خاکستری و زرد

این آفتاب یخ زده گرمم نمی کند

چیزی ز عشق من به شما کم نمی کند

این لحظه های گنگ و مردَّد پر از غمند

مثل سکوت مه زده ام، سرد و مبهمند

لطفی کنید از دل پاییز بگذریم

از کوچه های یخ زده و لیز بگذریم

صد بار خورده ایم زمین و شکسته ایم

از ناگزیرِ این همه تردید خسته ایم

صبر نگاهم از گله ای کاش تر شود

تا راز کهنه پیش شما فاش تر شود

دیگر شکسته جلوه ی محجوب آینه

چشمی کجاست سجده کند رو به آینه

این روزها که ورد زبانم همین شده ست:

آقا ببین چه بر سر این سرزمین شده ست

ای مشرقی تر از دل خورشیدِ نورتان

کی می رسد سپیده ی سرخ ظهورتان؟

شاعر: مریم مایلی زرین

داني که انتظار تو با ما چه ميکند؟

توفان ببين به پهنه دريا چه ميکند

آشفته ام چو موج به درياي زندگي

آشفتگي ببين به دل ما، چه ميکند

يکدم بپرس اين همه غم اين همه بلا

در خاطر شکسته زغم ها چه ميکند

دور از بهار روي تو بيبرگ مانده ام

 بي برگ و بار مانده به دنيا چه ميکند؟

بنشين ز راه لطف دمي در کنار دل

آخر بپرس اين دل تنها چه ميکند

امام زمان(عج)-مناجاتی

من بی تو زنده بودن خود را چه می کنم؟

 اصلاً بـدون روی تــو این جـا چه می کنم؟

 دنیــا نیــامـدم که جهان مال مـن شـود

 دنیـا نخواستم، بدون تو دنیا چه می کنم؟

 مـن مـانــده ام چـگـونه بدون تو زنده ام

 دور از تـوأم ، بدون تو ، تنها چه می کنم؟

 با خـود نگفته ای که رفیقم چه می کند ؟

 من در فـراق روی تـو آقـا ، چه می کنم؟

 بـی تـو اگـر تـمـام زمیـن را به من دهند

 دنیا که هیچ ، جنت اعلـی چـه می کنم؟

 از کـودکـی تـویـی ولـی و سرپرست من

 بی تو ، و گرنه روز و شبم را چه می کنم؟

 هر لحظه با منی و منم غـافــل از شـمـا

 غافل از این که با گل زهـرا چه می کنم؟

در فراق یار و گریز به کربلا

بهر طلب چشم تو آماده ام امشب

این کار فقط آمده از عهده ام امشب

محو رخ زیبا و جمالت شده این چشم

از هر دو جهان فارغ و آزاده ام امشب

در فراق یار

در فراق یار ...

این دل برای عشق تو پرپر نمی شود

این دیده از غم هجر تو، تر نمی شود

گفتی به من به کلامی گنه مکن

این دل کلام عشق تو، ازبر نمی شود

در فراق یار

سحر که می شود دلم، هوای یار می کند
خدا برای قلب ما ، ببین چه کار می کند
سحر صدای پای عشق، به گوش ما رسد ولی
به مرکب سپید خویش،  تو را سوار می کند

عشق تو ای یار بود لغلغه ی زبان من

گناه من خبر دهد  از این غم نهان من

غم من شکسته دل، غم فرج نبود وای

بیا عدالت دلم، پر از زر است جهان من

خدا کند که بیایی ز پشت ابر گناهم

بکن تو گوشه نگاهی خمار گوشه نگاهم

تمام عمر بگفتم خدا کند که بیایی

خدا کند که بیایی ببین که بی تو تباهم

نفس عشق عجب ساز و نوایی دارد

عجب آواز خوش و سوز صدایی دارد

خالق چشم شما کیست که مستم کرده

پلک مشکین تو یارا چه خدایی دارد