روضه وداع با مکه ای منی ای سرزمین اهل بیت ای ز اشک ا

ای منی ای سرزمین اهل بیت                                            ای ز اشک انبیا خاک تو گل

ای منی ای کعبه عشق و وفا                                             ای منی ای مکتب صدق و صفا

ای منی تی مرکز وصل اله                                      ای به خیل عاشقان میعادگاه

ای منی ای وادی  افروخته                                      ای ز آه خسته دلها سوخته

ای منی  آفتاب نور عشق                                        ای منی ای گام گامت طور عشق

ای منی ای محفل قرب خدا                                                ای ز من کرده منیت را جرا

ساکنانت ساکن کوی حقند                                                عاشقانت عاشق روی حقند

در کجای دامنت ای خاک پاک                                        مصطفی صورت نهاده روی خاک

می رسد بر گوش این سرزمین                                           بانگ لبیک امیرالمؤمنین

خاک اهل دل تو صحرا بوده ای                                              شاهد العفو زهرا بوده ای

در کدامین خیمه صحرای راز                                                با خدا کرده حسن راز و نیاز

در کجای دامنت از هر دو عین                                          بوده جاری در دعا اشک حسین

کعبه جان قبله دلها کجاست                                              خیمه گاه مهدی زهرا کجاست

دوست دارم رو در آن صحرا کنم                                          جستجوی مهدی زهرا کنم

حاجیان جمع اند دور هم همه                                             پس کجا رفته حسین فاطمه

او که خود در خانه صاحب خانه بود                                 شمع رویش را حرم پروانه بود

حاجیان جمع اند جمله در منی                                             او چرا رفته سوی کربلا 

او به جای موی سر ، سر می دهد                                  قاسم و عباس و اکبر می دهد

سعی حج او صفا با خنجر است                                        مروه اش قبر علی اکبر است

به یاد آن قافله ای که روز هشتم ذی الحجه با بیت خوا وداع کرد همه حجاج دارند طواف می کنند اما حسین می بیند دشمن زیر احرام ، شمشیر بسته می خواهد خون عزیز فاطمه را بریزد لذا دست زن و بچه اش را گرفت و حرکت کردگفتند آقا مگر عرفات نمی آیی ، مگر منی نمی آیی ، چرا منای من جای دیگر است آقا مگر قربانی نمی کنی ، فرمود چرا قربانی ها همراهم هستند ، قربانی ام علی اکبر است ، قاسم است ، عباس است ، (عاشقان ابی عبدالله ) اما یک قربانی که دل عالم را آتش می زند علی اصغر است . روز عاشورا آورد مقابل لشکر دشمن ، فرمود : " یا قَوم، اِن لَم تَرحَمونی فارحَمُوا هذَا الطِّفل اَما تَرُونَهُ کَیفَ یَتَلَظّی عَطَشاً" اگر به من رحم نمی کنید ، به این طفل رحم کنید مگر نمی بینید از شدّت تشنگی لبها را باز و بسته می کند هنوز سخن امام تمام نشده بود ببینید علی دارد دست و پا می زند ، همه صدا بزنید حسین .