خواهم ز خدا که بی ولایم نکند غرق گنهم ولی رهایم نکند

خواهم ز خدا که بی ولایم نکند                                               غرق گنهم ولی رهایم نکند

یک خواسته  دارم از خدای تو حسین                                   در هر دو جهان از تو جدایم نکند

                                                            ***

فروغ چشم پر آبم حسین است                                           دلیل این که بی تابم حسین است

اگر چه نوکری نا چیز هستم                                               خدا را شکر اربابم حسین است

                                                            ***

مات عطش تو کائنات است حسین                          آتش بدل آب فرات است حسین

لب تشنه لب آب روان جان دادی                             با آن که لبت آب حیات است حسین

                                                            ***

پیوسته نوای یا حسین است مرا                                         دارم همه چیز تا حسین است مرا

چون فطروس و حر امید بخشش دارم                                   وقتی سرو کار با حسین است مرا

                                                            ***

یا رب به حسین و خون رخسار حسین                                 ما را برسان به فیض دربار حسین

آندم که بما لحظۀ آخر باشد                                           کن قسمت ما تو فیض دیدار حسین

                                                            ***

در کشور دل ما فرمانروا حسین است                                   آنکه گره گشاید از کار ما حسین است

آن کس که روز عاشورا در کربلای خونین                   داده به خلق عالم درس وفا حسین است

                                                            ***

سر سبزی ما زا چمن عاشوراست                           در نای شهیدان سخن عاشوراست

فرمود امام ما دوام نهضت                                       در زنده نگه داشتن عاشوراست

                                                            ***

تا خانه تو قبله راز است حسین                              ما را به درت رو ی نیاز است حسین

گردد در کعبه باز سالی یک بار                                وین خانه درش همیشه باز است

                                                            ***                                                                    مؤید

محرم آمد و ماه عزا شد                                                       عزیز فاطمه صاحب عزا شد

رسیده کاروان با خرمن گل                                      پی هر گل یکی شوریده بلبل

عزیز فاطمه با چشم گریان                                                 سر عباس خود دارد به دامان