یا حسن عسگری...
وقتی دلم زگریه سبکبار می شود
سرمست عشق وتشنه دیدار می شود
با شوق سامرای تو پرواز می کند
خلوت نشین گلشن ایثار می شود
برخاک تو زچشم فشانم سرشک غم
اشکی که چلچراغ شب تار می شود
چشمم که برضریح غریب تو می فتد
دنیا دوباره برسرم آوار می شود
آزاده آن کسی ست که دربند عشق تو
با یک جهان امید گرفتار می شود
گرخار لب به وصف ومدیح تو وا کند
ازفیض مدحتت گل بی خار می شود
ای عسکری لقب زغمت هرکه اشک ریخت
آن قطره اشک گوهر شهوار می شود
قربان آن دلی که زبیداد دشمنان
با شعله های زهر شرر بار می شود
هرغنچه ای که بشکفد از گلشن وجود
بر عمر چون گل تو عزادار می شود
روز عزای توست که مهدی است نوحه گر
روزی که صرف گریۀ بسیار می شود
ظلمی که در مدینه به آل رسول شد
بار دگر به سامره تکرار می شود
آسوده درجزاست«وفایی» هرآن کسی
اینجا محب عترت اطهار می شود
سيد هاشم وفايي
سامرا سُرمن رأی بودی